„To jak Bridget Jones z morderczymi skłonnościami Dextera. Śmiertelnie zabawna. Kusząco makabryczna”. Ostatnią osobę, która zwróciła się do mnie per „Złotko”, spotkał smutny koniec... Jestem seryjną morderczynią, do cholery. Można pomyśleć, że Rhiannon to dziewczyna, jakich wiele – zbliża się do trzydziestki, ma nudną biurową pracę, w czasie wolnym spotyka się ze znajomymi, mieszka z chłopakiem. Pozory mylą. Rhiannon jest wiecznie sfrustrowana: życiem zawodowym, relacjami z mężczyznami, całym światem, który nie działa tak, jak powinien (czyli na jej korzyść). Praca, przyjaciele, związek... wszystko to jest jedynie fasadą, za którą stara się ukryć swoją prawdziwą naturę. Wieczorami układa pewną listę. Spis osób, które chciałaby zabić. Jest gotowa wymierzyć sprawiedliwość wszystkim – od kasjera z Lidla, który zawsze obija jej jabłka, i kierowcy, który parę razy zajechał jej drogę, po ludzi, którym wyraźnie się należy. No cóż, któż z nas czasem tego nie robi? Ale to wcale nie jest jedyna tajemnica Rhiannon… Dziewczynie, na którą nikt nie zwraca uwagi, być może nawet zbrodnia ujdzie na sucho. Złotko to mroczny thriller napisany z ogromnym poczuciem humoru, zgodnie nazywany przez recenzentów „dzieckiem Bridget Jones i Dextera Morgana”. W pewnym momencie uświadamiamy sobie, że wplątaliśmy się w jedną z tych niezręcznych sytuacji, w których kibicujemy morderczyni, zamiast ją potępiać, i jesteśmy pod wrażeniem jej sprytu i przenikliwości. Ostatni raz zabiłam trzy lata temu. Myślałam, że po takiej przerwie przy następnej okazji dopadnie mnie poczucie winy niczym byłego alkoholika, który dał się skusić na łyk whiskey. A tu nic. Spałam spokojnie jak dziecko. Całą noc, bez przewracania się z boku na bok. I, dla odmiany, nie śniły mi się koszmary. Wstałam zrelaksowana i spokojna. Wręcz zrównoważona psychicznie. No, prawie. fragment książki